ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ေက်ာက္ေစ်းကြက္ပ်က္မႈ ျမန္မာေက်ာက္မ်က္ဥပေဒႏွင့္မဆုိင္

သတင္း NEJ ေခတ္ၿပိဳင္ | ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေစ်းကြက္ ပ်က္သြားရျခင္းမွာ အေမရိကန္ အစုိုးရ ျမန္မာ့ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား တင္သြင္းခြင့္ပိတ္ပင္ျခင္းဥပေဒႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဘဲ ထိုင္း အာဏာပိုင္မ်ား၏ ျမန္မာေက်ာက္မ်က္ရတနာ ကုန္သည္မ်ားအေပၚ ထားရွိသည့္ တင္းက်ပ္ေသာ ကုန္သြယ္မႈ သေဘာထားမ်ားႏွင့္ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀) ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏စီးပြားေရး က်ဆင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဝါရင့္ ျမန္မာ ေက်ာက္ကုန္သည္ တဦးက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ေျပာသည္။

၎က "မဲေဆာက္ ေက်ာက္မ်က္ေစ်းကြက္ ပ်က္သြားတာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ စီးပြားေရးက်ဆင္းတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီးျဖစ္တာပါ။ အေမရိကန္ပိတ္တာက (၂) ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၉၇ ထိုင္း စီးပြားေရးပ်က္ကတည္းက လူေတြက တန္ဖိုးႀကီး ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို ဝယ္တဲ့သူမရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ထိုင္းစီးပြားေရးျပႆနာ မတိုင္ခင္က ဆိုလို႔ရွိရင္ မဲေဆာက္ေက်ာက္ဝိုင္းမွာ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ ေရာင္းသူဝယ္သူ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးပဲ။ ေတာ္႐ုံေက်ာက္ကုန္သည္တဦးဟာ တေန႔ကို ဘတ္ ေလး ငါးသိန္းေလာက္ ေရာင္းရတယ္။ အခုေတာ့ တေန႔ငါးရာရဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာက္ဝိုင္းမွာလည္း လူမရွိ သေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ အရင္ကဆို ထိုင္ဝမ္၊ ဂ်ပန္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံကလူေတြ အမ်ားစု လာဝယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလူေတြလည္း အခုမလာေတာ့ဘူး။ လာရင္လည္း မတရားေစ်းႏွိမ္ေတာ့ ေရာင္းလို႔ဝယ္လို႔ အလုပ္မျဖစ္ ေတာ့ဘူး။ ဒီေက်ာက္မ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ထိုင္းမွာက ဖမ္းတာဆီးတာေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမဝတီ ကေနလာရင္ တရက္ပဲေနထိုင္ခြင့္ေပးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ေက်ာက္ေစ်းကြက္ဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ဘက္ကို ေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္တယ္ဟု” မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ (၃၅) ႏွစ္ခန္႔ ေက်ာက္မ်က္ေရာင္းဝယ္ ေဖာက္ကားသူ ဦးစိုးက ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ေက်ာက္မ်က္ေစ်းကြက္ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ထိုင္းစီးပြားေရး ကလည္း က်ရသည့္အထဲ ကုန္သည္မ်ားကိုလည္း တင္းက်ပ္မႈမ်ားရွိသည့္အတြက္ ကုန္သြယ္ခြင့္ လြတ္လပ္မႈ အမ်ားႀကီးေပးထားသည့့္ တ႐ုတ္ဘက္ကို လွည့္သြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းပါ ရွင္းျပသည္။

ျမန္မာနယ္စပ္မွ တ႐ုတ္ျပည္သို႔ ေက်ာက္သြားေရာင္းလွ်င္ အနည္းဆုံး တပတ္ ေနထိုင္ခြင့္ေပးသည့္အျပင္ ျမန္မာေက်ာက္ကို အတိအလင္း သယ္သြား၍ရသည္ဟု ကုန္သည္မ်ားက ေျပာသည္။ တ႐ုတ္အာဏာပိုင္မ်ားက ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားကဲ့သို႔ ပစၥည္းဖမ္းျခင္း၊ သိမ္းျခင္းတုိ႔ မရွိသည့္အျပင္ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ တ႐ုတ္နယ္စပ္ၿမိဳ႕ ၾကယ္ေခါင္ ေရႊလီအထိ သြားေရာက္ေရာင္းၾကသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ အိုလံပစ္ကာလတြင္ ျမန္မာေက်ာက္ကုန္သည္မ်ား ပီကင္းအထိ ေက်ာက္သယ္သြားၾကသည္ဟု စုံစမ္းသိရသည္။ အဆုိပါ အခြင့္အေရးမ်ိဳး ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ မရွိသျဖင့္ ကုန္သည္မ်ား တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ ေရာက္ကုန္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကုန္သည္အပုိင္းက ယူဆသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀) ႏွစ္ေက်ာ္က ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ က်န္ဘူလီၿမိဳ႕ႏွင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕သည္ တန္ဖိုးႀကီးျမန္မာ ေက်ာက္မ်က္မ်ားအား ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားစု လာေရာက္ဝယ္ယူၾကသည့္ ေက်ာက္မ်က္ေစ်းကြက္ႀကီးတခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ ၎ ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာက္မ်က္ေစ်းကြက္ အေရာင္းအဝယ္မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီျဖစ္သည္။

ျမန္မာေက်ာက္ကုန္သည္တဦးျဖစ္သူ မစန္းက “က်မတို႔ထိုင္းကို ေက်ာက္သယ္တာ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာက္ေတြ ပါသလို၊ သူမ်ားေက်ာက္ကို ယူၿပီးတဆင့္ လာေရာင္းေပးတာလည္း ပါတယ္။ မိုးကုတ္ကေန ျမဝတီအထိ ဒီေက်ာက္ေတြကို ခိုးသယ္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို တန္ဖိုးႀကီးေက်ာက္ေတြကို ခႏၶာကိုယ္မွာရွိတဲ့ ဒြါရအေပါက္ေတြ ထဲမွာ ဝွက္ၿပီးသယ္ရတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ျမန္မာဘက္က သိရင္လည္းဖမ္းတယ္။ ထိုင္းဘက္က သိရင္လည္း ဖမ္းတယ္။ အႏၱရယ္သိပ္မ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကုန္သည္ေတြဆိုရင္ ဖမ္းခံထိၿပီး ဗမာျပည္ကိုလည္း မျပန္ရဲဘူး။ မဲေဆာက္မွာပဲေနၿပီး အဖိုးနည္းေက်ာက္ေတြ ကီလိုခ်ိန္နဲ႔ေရာင္းတဲ့ေက်ာက္ေတြ ေရာင္းဝယ္ၿပီးေတာ့ ရပ္တည္ေနရတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေက်ာက္ေလာကမွာ ဘဝပ်က္ သြားတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကို လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားတာေတြ မ်ားလာတာျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ (၃) ႏွစ္ခန္႔က မဲေဆာက္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းတို႔ ပူးတြဲၿပီး က်န္ဘူလီၿမိဳ႕ႏွင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ေက်ာက္မ်က္ ေစ်းကြက္ မ်ားအား ျပန္လည္ျမႇင့္တင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ္လည္း ၎အစီအစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းမရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ ေက်ာက္မ်က္ေရာင္းဝယ္သူ မအာမီနာက “က်မတို႔အရင္က သိန္းေက်ာက္ေတြ ကိုင္တယ္။ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ အဲဒီသိန္းေက်ာက္ေတြ မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဝယ္တဲ့သူက မရွိေတာ့ဘူး။ အခုဆိုရင္ ေထာင္ဂဏန္းေက်ာက္ေလာက္ပဲ ေရာင္းရေတာ့တယ္။ အဲဒါန႔ဲတြဲၿပီး အခုက်မေရာင္းတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေတြဆိုရင္ တလုံးကို ဆယ္ဘတ္၊ ဘတ္ႏွစ္ဆယ္ အမ်ားဆုံး ဘတ္ငါးဆယ္တန္အထိရွိတယ္။ တခ်ိန္တုန္းက တေန႔ကို သိန္းခ်ီၿပီးေရာင္းရေပမယ့္ အခုေတာ့ အလုပ္မရွိေတာ့ ဒီလိုပဲ ျမန္မာေက်ာက္အဖ်င္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းလက္ေကာက္တို႔၊ ပုတီးတို႔၊ ဒီလိုအဖိုးနည္းတာေတြကိုပဲ ေရာင္းရေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ရက္ ေစ်းဦး မေပါက္တာေတာင္ ရွိတယ္။ မဲေဆာက္ေက်ာက္ဝိုင္းကေတာ့ အရင္အေျခအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး”ဟု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ျမန္မာေက်ာက္ကုန္သည္တဦးကလည္း “အေမရိကန္က ျမန္မာေက်ာက္မ်က္ေတြကို ပိတ္ဆို႔ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ကေနလွည့္ၿပီး နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ သြားေနၾကတာပဲ။ ထိေရာက္မႈ ဘယ္ေလာက္ ရွိမလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာကေတာ့ အေမရိကန္အပါအဝင္ အေနာက္ႏိုင္ငံက သံတမန္ေတြဟာ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ အစိုးရပိုင္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာဆိုင္မွာ ေက်ာက္သြားဝယ္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲလိုပဲ အေမရိကန္အပါအဝင္ သံတမန္မိသားစုဝင္ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာေရာင္းတဲ့ တန္ဖိုးႀကီး ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို အမ်ားဆုံးသြားဝယ္ၾကတယ္။ ဒါက်ေနာ့္ရဲ႕ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္လို႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္ကမိုးယိုရင္ေတာ့ တအိမ္လုံးစိုမွာပဲ။ ေခါင္က မိုးမယိုေအာင္လုပ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ အဲလိုမွမဟုတ္ရင္ ဘာမွအလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ ထိုင္းေက်ာက္မ်က္ကုန္သည္တဦးျဖစ္သူ ႏိုင္ဆူလခ်ိဳင္းက “ေက်ာက္အေရာင္းအဝယ္ မလုပ္တာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီ။ မဲေဆာက္မွာ ေက်ာက္မ်က္ေစ်းကြက္ ပ်က္သြားတာၾကာၿပီ။ အခုေရႊဆိုင္ပဲ ဖြင့္ထားတယ္။ ေရႊကေက်ာက္မ်က္လို မာယာမ်ားတဲ့ ေလာကမဟုတ္ဘူး။ ဝယ္ေရာင္းရုံပဲ။ သတ္မွတ္ခ်က္ေစ်းရွိ တယ္။ ထိုင္းမွာ က်ေနာ္သိရသေလာက္ လူေတြက ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို အရင္လို မဝယ္ၾကေတာ့ဘူး။ အရင္က ထိုင္းလူမႈ အသိုင္းအဝန္းမွာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို တံစုိးလက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးၾကေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ လူေတြက အဲဒါထက္စာရင္ ေနာက္ဆုံးေပၚ ကားတို႔၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းတို႔၊ ကြန္ပ်ဴတာတို႔၊ ဖုန္းတို႔၊ အဲဒီဘက္ကို ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားမႈေတြ မ်ားလာတဲ့ အေနအထား ျဖစ္သြားၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

လက္ရွိ မဲေဆာက္ေက်ာက္ဝိုင္းတြင္ အေရာင္းအဝယ္ ေျခာက္ကပ္လ်က္ရွိၿပီး တန္ဖိုးနည္း ေက်ာက္မ်ားကို ေရာင္းခ်သည့္ သူမ်ားသာရွိၿပီး ဝယ္လက္မရွိျဖစ္ကာ ေက်ာက္ဝိုင္းတြင္ ပြဲစားမ်ားသာ ေျခခ်င္းလိမ္ေနသည္ဟု ျမန္မာပြဲစားတဦးက ေျပာသည္။