ေျမျမႇဳပ္မိုင္းေၾကာင့္ ထိခုိက္ေသဆံုးသူ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏွစ္ဆတိုးလာ

သတင္း မဇၩိမ | ခ်င္းမုိင္။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးရသည့္ အေရအတြက္မွာ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္အတြင္း တဟုန္ထိုး တိုးတက္လာခဲ့ၿပီး ဒဏ္ရာရသူ ေသဆံုးသူအမ်ားစုမွာ အရပ္သားမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ႏိုင္ငံတကာ ေျမျမႇဳပ္မိုင္း ေစာင့္ၾကည့္ေရး အဖြဲ႔ၾကီး၏ အစီရင္ခံစာတြင္ ေရးသား တင္ျပထားပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းႏွင့္ ႏြယ္ေသာ ထိခိုက္ေသဆံုးမႈေပါင္း အနည္းဆံုး ၄ဝ၉ ခုျဖစ္ပြါးခဲ့ၿပီး၊ လူ ၄၇ ဦး ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု အတည္ျပဳ၍ ရသည္။ ယခင္ႏွစ္က ထိုသို႔ ထိခိုက္ေသဆံုးမႈ ၂၃၂ ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး လူေပါင္း ၂ဝ ေသဆံုးခဲ့သည္။

၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္အတြင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ထိုသို႔ ထိုခိုက္ေသဆံုးခဲ့မႈမ်ား၏ ၆ဝ% နီးပါးမွာ ပဲခူးတိုင္း၊ ေတာင္ငူခ႐ိုင္တြင္ ျဖစ္ပြါးခဲ့သည္ဟု ပထဝီဝင္ ေဒသအလိုက္ ခြဲျခားေဖၚျပေသာ အစီရင္ခံစာတြင္ ေရးသားထားသည္။

ႏိုင္ငံတြင္းတြင္ အခ်က္အလက ္ကိန္းဂဏန္း ေကာက္ယူသည့္ ယံုၾကည္ကိုးစားရေသာ စနစ္တရပ္မရွိသျဖင့္ ဤအခ်က္အလက္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားသည္လည္း အမွန္ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားထက္ ေလ်ာ့နည္းမည္မွာ ေသခ်ာသည္။

ဤႏွစ္အတြက္ ျမန္မာ ႏွင့္ ႐ုရွ ႏွစ္ႏိုင္ငံထဲသာ လူသတ္မိုင္းအသစ္မ်ားအသံုးျပဳခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေဖၚ ျပထားျခင္းခံရသည္။ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္အတြင္း သိရွိခဲ့ရေသာ အေရအတြက္အနက္ ၉ ဦးမွာ အရပ္သားမ်ား ျဖစ္သည္။

အရပ္သားမ်ား ထိခိုက္ေသဆံုးမႈတြင္ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ပြါးသည့္ကိစၥမ်ားမွာ သိရွိရေသာ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္မ်ား အရ ထင္းရွာစဥ္ ထိခိုက္ေသဆံုးသူ ၄၆ ဦး၊ ခရီးသြားစဥ္ ၂၂ ဦး၊ စိုက္ပ်ဳိးထြန္ယက္စဥ္ ၁၉ ဦး၊ ေပၚတာထမ္းစဥ္ ၁၈ ဦး ႏွင့္ အဓမၼလုပ္အားေပး ခိုင္းေစခံရစဥ္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသူ ၁၆ ဦးတုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။

ျမန္မာစစ္တပ္က မိုင္းရွာကိရိယာမ်ားအျဖစ္ အရပ္သားမ်ားကို အဓမၼ အသံုးျပဳခဲ့သည္ဟူေသာ စြပ္စြဲခ်က္ အမ်ားအျပားကို အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ၾကီး (ILO) က ရရွိခဲ့သည္။ ဤစြပ္စြဲခ်က္မ်ားသည္ လြတ္လပ္စြာ စံုစမ္းေကာက္ယူျပဳစုထားေသာ ေျမျမႇဳပ္မိုင္း အစီရင္ခံစာပါ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္လည္း ကိုက္ညီမႈ ရွိပါသည္။

ျမန္မာစစ္တပ္သည္ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းမ်ားကို ရြာသားမ်ား သူတို႔ အိုးအိမ္မ်ားသို႔ ျပန္မလာေစရန္ႏွင့္ သီးသန္႔ ခြဲထုတ္ထားေသာ ရြာစုမ်ား၏ အျပင္သို႔ မထြက္ေစရန္အတြက္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္ ဟု ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနေသာ ေဒသမ်ား၌ လႈပ္ရွားေနၾကေသာ လူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႔မ်ား အဆိုအရႏွင့္ လက္လွမ္းမီသမွ် အေျခအေနမ်ားအရ သိရပါသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္ စစ္တပ္မဟုတ္ေသာ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔မ်ားသည္လည္း သူတုိ႔ထက္ လက္နက္အင္အား အဆမတန္ သာလြန္သည့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္ရာတြင္ အသံုးျပဳသည့္ သူတို႔တြင္ ရွိေသာ လက္နက္အနည္းငယ္ အနက္ ဤေျမျမႇဳပ္မုိင္းမ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္း အသံုးျပဳၾကသည္ဟု နာမည္ၾကီးသည္။ တခါတရံတြင္ မိုင္းတလံုးကို ေဖါက္ခြဲလိုက္ျခင္းသည္ ရြာသားမ်ားကို သူတုိ႔ အိုးအိမ္မ်ားကို စြန္႔ခြါၾကရန္ သတိေပးခ်က္ထက္ မပိုပါ။

အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားထံမွ အကူအညီ မရႏိုင္သျဖင့္ မိုင္းထိ ဒုကၡသည္မ်ားသည္ မိမိတို႔ဘာသာ ရွာေဖြ ကုသစားေသာက္ၾကရသည္။

"က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈစရိတ္ ၾကီးျမင့္ျခင္းသည္ ကုသမႈခံယူေရးတြင္ အၾကီးမားဆံုး အဟန္႔အတား ျဖစ္သည္။ ဆက္လက္ ျဖစ္ပြါးေနေသာ ပဋိပကၡမ်ားႏွင့္ သြားလာေရး ခက္ခဲျခင္းသည္ ေနာက္ထပ္ အခက္အခဲ အတားအဆီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္" ဟု အစီရင္ခံစာတြင္ ေရးသားထားသည္။ မျပည့္စံုေသာ အစိုးရ က်န္းမာေရး ဌာနမ်ားႏွင့္ က်န္းမာေရးက႑၌ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ မလံုေလာက္ျခင္းသည္လည္း ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။

ပဲခူးတုိင္းတြင္ရွိေသာ အစိုးရပိုင္ ျမန္မာကာကြယ္ေရးပစၥည္း စက္႐ုံသည္ ထိုရွာေဖြ ေဖၚထုတ္၍ မရႏိုင္ေသာ လူသတ္မိုင္းမ်ားကို ျပည္တြင္းတြင္ ထုတ္လုပ္ေနသည္ဟု သိရွိၾကသည္။ ေျမျမႇဳပ္မိုင္း ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေရး အဖြဲ႔ၾကီးကမူ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အီတလီ၊ ႐ုရွ ႏွင့္ အေမရိကန္လုပ္ ႏိုင္ငံျခားမိုင္းမ်ားလည္း အသံုးျပဳေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။

အစိုးရမဟုတ္ေသာ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားအနက္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္အတြင္း ေျမျမႇဳပ္မိုင္းမ်ား အသံုးျပဳခဲ့သည့္ တပ္ဖြဲ႔မ်ား မွာ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ (KNLA) ၊ ကရင္နီတပ္မေတာ္၊ ကရင္ ဗုဒၶဘာသာ ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္မေတာ္ (DKBA) ၊ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ ေတာင္ပိုင္း (SSA-S) ၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ႏွင့္ ဝျပည္တပ္မေတာ္ (UWSA) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းမ်ား ပ်ံ႔က်ဲေနရာတြင္ အဓိကအားျဖင့္ ထိုင္း၊ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံတို႔ႏွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနေသာ ေဒသမ်ားတြင္ စုပံုတည္ရွိသည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကတဲက ျမန္မာ ဗဟိုအာဏာပုိင္မ်ားသည္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္း ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ျပတ္ျပတ္ေတာင္းေတာင္း တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ယင္းတို႔ထဲမွ အမ်ားစုမွာ နယ္စပ္ေဒသမ်ားတြင္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေျမျမႇဳပ္မိုင္း တားဆီးပိတ္ပင္ေရး စာခ်ဳပ္ဟုေခၚေသာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေအာ့တာဝါ ကြန္ဗင္းရွင္းကို လက္မွတ္ေရးထိုး ထားသည့္ ႏိုင္ငံတခု မဟုတ္ပါ။ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ႐ုရွ ႏွင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတို႔မွာလည္း ယင္းသို႔ လက္မွတ္ မေရးထိုးရေသးသည့္ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။